2 - "O co tu chodzi?"

Czy chcesz być szczęśliwym przez chwilę? Zemścij się. Czy chcesz być szczęśliwym zawsze? Przebacz. ~Henri Lacordaire 

- Taisa! – Kevin przytula się do mojej nogi. Spoglądam na niego z góry i uśmiecham się, przy okazji tarmosząc jego fryzurę.

- Co tam młody? – Kevin podnosi na mnie swój wzrok i uśmiecha się. Naprawdę wygląda to uroczo, gdy pięcioletnie dziecko uśmiecha się do was, a w dodatku nie ma jedynek z przodu. No dobra, wygląda to uroczo i śmiesznie.

- Jedziemy do domu?                                                                    

- No jasne, masz już wszystkie swoje rzeczy? – Kiwa energicznie głową. Spoglądam na Brada, który dalej stoi w tym samym miejscu i przypatruje się nam.

- Będziemy już iść. – Mówię do niego. Kevin odwraca się w jego stronę i spogląda ciekawie.

- Jasne, nie ma sprawy i tak muszę iść jeszcze po mojego kuzyna, więc – pokazuje kciukiem, gdzieś za siebie – więc, ja też będę się już zbierał.

Odchodzę już, kiedy Brad znowu mnie zatrzymuje.

- Taiss! – Krzyczy. Odwracam w jego stronę głowę i czekam na to co chcę mi powiedzieć.

- Co do naszej randki – mówi już normalnym głosem – zgadamy się jutro w szkole. Okej? – Czeka na moją odpowiedź.

- Nie ma sprawy. – Odpowiadam i wychodzę z Kevinem za rękę z przedszkola. Zapinam Kevina w foteliku, który znajduje się na tylnych siedzeniach w moim samochodzie. Gdy jesteśmy już na ulicy i jedziemy do sklepu, aby kupić coś na obiad Kevin pyta.

- Idziesz z tym chłopakiem na randkę? – Spoglądam na niego w lusterku i przez chwilę przypatruje mu się.

- Tak, a co? – Kevin bierze do ręki swoją zabawkę, którą jest robot i zaczyna się bawić.

- Dziwny jest.

- Dziwny? – Pytam. Chcę się dowiedzieć co ma na myśli. – Dlaczego tak sądzisz?

- Nawet się ze mną nie przywitał. – Mówi z naburmuszoną miną. Chichoczę cicho pod nosem.

- I tylko dlatego uważasz, że jest dziwny? – W dalszym ciągu spoglądam na niego w lusterku wstecznym. Kevin na moje pytanie kiwa tylko głową i zaczyna bawić się swoimi zabawkami. Reszta drogi do domu mija nam na słuchaniu piosenek dla dzieci, o które poprosił mnie Kevin na którymś czerwonym świetle.  Tak mam takie piosenki w swoim wozie. W wozie siedemnastoletniej dziewczyny.

~*~

O godzinie osiemnastej trzydzieści drzwi frontowe się otwierają, a do domu wchodzi mama. Czyli standardowo. Gdyby ktoś nie wiedział, to od razu wyjaśnię, moja mama jest pielęgniarką. Pracuje bardzo dużo i często bierze dodatkowe zmiany, aby nam niczego nie brakowało.

A ojciec? Ojca nie pamiętam, nawet nie wiem, gdzie w tym momencie się znajduje. Ostatni raz widziałam go, gdy miałam dwanaście lat. Więc, moje wspomnienia związane z tą osobą są naprawdę bardzo słabe. Tak właściwie to w ogóle ich nie ma. Zauważyłam, że gdy częściej próbuje sobie przypomnieć jak wygląda mój ojciec coraz gorzej go pamiętam. Jego obraz w mojej głowie coraz bardziej się zaciera. Nie żeby już nie był już zatarty, ale z każdym razem zostaje coraz mnie.

- Hej kochanie. – Matka całuje mnie w czubek głowy i idzie do kuchni by odłożyć siatki.

- Hej. – Odpowiadam, przy okazji wyciągając się na krześle. Moje wszystkie mięśnie bolą mnie, bo chyba za długo siedziałam w jednej pozycji. Zamykam książki i odwracam się w kierunku kuchni, patrzę jak moja mama piję sok pomarańczowy ze szklanki.

- Jak w szkole? – Pyta od razu, kiedy odstawia szklankę na blat.

- Dobrze. – Odpowiadam. – A jak było w pracy?

- Męcząco. – Masuje sobie kark. – Jedliście już? – Pyta i spogląda na mnie czujnie.

- Nie, czekaliśmy na ciebie. – Uśmiecham się do niej. Myślałam, że odwzajemni mój gest, jednak ona robi zmartwioną minę.

- Trzeba było coś zjeść, Kevin pewnie jest głodny. – Otwiera lodówkę i spogląda co w niej jest.

- Ale to właśnie on powiedział, że mamy na ciebie poczekać. – Tłumaczę. Dobrze pamiętam, zresztą było to jakąś godzinę temu, jak powiedział, abyśmy poczekali z kolacją na mamę. Zgodziłam się, no bo w sumie dawno nie jedliśmy razem kolacji. Kobieta spogląda na mnie czujne.

- Naprawdę tak powiedział? – Kiwam głową. – Ooo, jakie kochane dziecko. – Uśmiecha się sama do siebie, co powoduje również mój uśmiech.

Niecałe pół godziny później, kolacja jest już na stole. Wszyscy siadamy i zaczynamy nakładać sobie jedzenie, natomiast Kevin opowiada mamie o jakieś bajce, którą przed chwilą oglądał. Kiedy mama każe mu przestać mówić i jeść, ten robi niezadowoloną minę i z pewnym ociąganiem zaczyna jeść.

- Właśnie! – Wykrzykuje moja rodzicielka, na co wzdrygamy się razem z Kevinem, bo zrobiła to bardzo niespodziewanie. Spoglądam na nią. – Masz już wyniki?

- Jakie wyniki? – Pytam nie za bardzo rozumiejąc o co chodzi.

- No tego konkursu fotograficznego. Mówiłaś że w tym tygodniu mają być jakoś wyniki. – Tłumaczy, a ja momentalnie strzelam sobie w twarz w moich myślach.

- Kompletnie o tym zapomniałam! – Podnoszę się ze swojego miejsca i biegnę do pokoju, aby sprawdzić wyniki.

&

- Proszę. – Mówię od razu, kiedy słyszę pukanie. Drzwi otwierają się i do pokoju wchodzi moja mama. Uśmiecha się do mnie delikatnie. Odwzajemniam jej uśmiech.

- Co robisz? – Przysiada się do mnie na łóżku.

-Właściwie to nic. Myślę. – Odpowiadam i uśmiecham się.

- O boże, to może ja na pogotowie zadzwonię?

- Co? Czemu? – Nie rozumiem, o co jej chodzi.

- No bo ty myślisz. – Zaczyna się śmiać na głos.

- Ha ha, bardzo śmieszne. – Mówię.

- Oj, no już nie gniewaj się. – Czochra mnie po głowię, rzucam jej spojrzenie mówiące, że siedziałem nad tą fryzurą trochę, ale ona się tylko uśmiecha.

-Maamoo.- Jęczę i zabieram jej dłoń z mojej głowy.

- No już, już spokojnie. – Śmieje się. Po chwili jednak poważnieje i spogląda na mnie poważnie. – Nie miej pretensji do ojca. – Patrzę na nią zdenerwowany.

- Jak to mam nie mieć do niego pretensji? – Mówię podniesionym głosem, jednak gdy widzę jej zbolałą minę od razu się opanowuje.

- Wiesz że chciał dobrze.

- Chciał dobrze? – Wstaje z łóżka i zaczynam krążyć po pokoju. Matka patrzy na mnie zbolałym wzrokiem. – Wszystko zaczęło się w tym przeklętym mieście i teraz co? I teraz tak po prostu mi oznajmia, że właśnie do niego wracamy.

- Może właśnie dlatego tam wracamy? – Nie rozumiem co ma na myśli. – Skoro wszystko się tam zaczęło to może właśnie tam powinno się skończyć? – Tłumaczy.

- Chcesz powiedzieć, że wierzysz w jego przemianę? – Staje na środku pokoju i patrzę na nią.

- Każdy musi w coś wierzyć, a ja wierzę chyba właśnie w to. – Wstaje i podchodzi do mnie, łapie mnie za ramiona i patrzy prosto w oczy. – Może ty też powinieneś? – Całuje mnie w czoło i idzie do drzwi. – Dobranoc. Nie siedź za długo. – Rzuca jeszcze za nim wychodzi z pokoju.

Siadam na łóżko i myślę przez chwilę o tym, o czym mi powiedziała,  nie ma kurwa mowy, żebym uwierzył w jego przemianę. Spoglądam na zegarek. Jest dziewiętnasta. O co chodziło z tym „dobranoc”? – Zastanawiam się.

&

- Kevin! Pośpiesz się, bo się spóźnimy! – Drę się na cały dom. Na schodach słyszę tupot małych nóżek. Podnoszę na nie wzrok i widzę Kevina, który ciągnie za sobą swój czerwony plecak ze Spidermanem. Uśmiecham się na ten widok, jednak szybko ogarniam, że jeżeli zaraz nie wyjdziemy to się spóźnimy.

- Chodź Kevin, bo się spóźnimy. – Podchodzi do mnie, ja natomiast zakładam mu, jego szarą bluzę, łapię za rękę i prowadzę do swojego samochodu.

- O której dzisiaj będziesz? – Pyta, kiedy stoimy na czerwonym świetle. Spoglądam na niego w lusterku wstecznym.

- Tak jak zawszę, a co? – Ruszam, kiedy zauważam, że światło zmieniło się na zielone.

- Bo myślałem, że dzisiaj po mnie nie przyjedziesz. – Słyszę jak bawi się swoim zabawkowym robotem.

- Dlaczego tak myślałeś? – Pytam, nie odrywając wzroku od jezdni.

- Bo idziesz na tą randkę…Z tym chłopakiem. – Momentalnie parskam śmiechem, kiedy przypominam sobie o Bradzie.

- Nie masz czym się martwić. – Spoglądam na niego w lusterku wstecznym. – Nigdy o tobie nie zapomnę. Dla mnie jesteś najważniejszy.

- Naprawdę? – Pyta z niedowierzeniem.

- Naprawdę. – Uśmiecham się do niego, mimo że wiem, że tego nie zauważy.

- Ekstraa!! – Wykrzykuje.

~*~

- Taiss, ja nie mogę, jak mogłaś mi nie powiedzieć?! – Słyszę głos Lilly koło swojego ucha. Wychylam się zza szafki i spoglądam na nią. Dziewczyna stoi oparta biodrem o metalowe drzwiczki czyjejś szafki i patrzy na mnie oskarżycielski wzrokiem.

- Ale o czym?

- Nie udawaj głupiej Taiss. – Mówi poważnie, ale na jej twarzy pojawia się uśmiech.

- Skąd wiesz, że wygrałam konkurs?

- Co? Jaki konkurs? – Pyta ze zdezorientowaniem w głosie.

- No konkurs fotograficzny, ten w którym brałam udział. – Tłumaczę.

- Nie o to mi chodziło, ale naprawdę go wygrałaś? Boże, Taiss, jestem z ciebie taka dumna! – Podchodzi do mnie i mnie przytula. – Chociaż powinnam ci jeszcze nakopać w to dupsko. – Mówi i się śmieje.

-Ale za co? – Odsuwam się od niej i spoglądam na nią uważnie. – Naprawdę nie wiem, o czym mówisz.

- O tym, że idziesz z Bradem na randkę. – Uśmiecha się.

- Skąd o tym wiesz? – Pytam.

- Przez przypadek. Usłyszałam jak rozmawiał ze swoim przyjacielem, o tym. I pytał się, gdzie powinien cię zabrać i w ogóle. O boże, Taiss jestem taka podekscytowana. Idziesz na randkę! – Wykrzykuje na cały korytarz, a ja momentalnie zakrywam jej dłoniom usta. Rozglądam się wokoło czy ktoś słyszał, ale tylko pojedyncze osoby podniosły wzrok by zobaczyć co się dzieje.

- Uspokój się. – Mówię do niej, dalej dłonią zakrywając jej usta. – Spotkamy się na przerwie obiadowej na stołówce. A teraz pa. – Odsłaniam jej usta i czym prędzej pędzę do klasy w której mam lekcję, aby nie mogła zadać mi żadnego pytania.

~*~

Pierwsze trzy przerwy mijają mi spokojnie. Nie napotkałam się jeszcze na żadne trudności w tym dniu. Ale jak to powiedzenie mówi: „Nie chwal dnia przed zachodem słońca” Właśnie na kogoś wpadałam. A na kogo? Na Brada, oczywiście. A jak to zrobiłam? Odbiłam się po prostu od jego torsu. Tak to się właśnie stało.

- Dobrze, że cię w końcu spotkałem. – Mówi i uśmiecha się.

- Taa. – Mówię nie za bardzo wiedząc co mam odpowiedzieć.

- Chciałem obgadać temat naszej randki. – Mówi i przysuwa się do mnie bliżej. – Więc?

- Co więc? – Patrzę mu w oczy.

- Kiedy możemy się umówić?

- A kiedy masz czas? – Nie chcę narzucać mu terminu, niech powie kiedy, a ja mu powiem, czy mogę w tym dniu, czy nie. Tak będzie łatwiej.

- Jutro? – Unosi brwi i spogląda na mnie wyczekująco. Kalkuluję czy mam czas jutro, kiedy sobie przypominam bardzo istotny fakt.

- Cholera. – Mówię pod nosem. Jego brwi podnoszą się do góry.

- Coś się stało?

- Możemy się spotkać w weekend? W sobotę albo w niedzielę?

- Och, tak jasne, nie ma sprawy, ale czemu?

- Po prostu nie mam czasu do końca tygodnia. – Tłumaczę, chociaż nie podoba mi się to. Nie lubię tłumaczyć się ludziom.

- Och, dobrze nie ma sprawy, a więc kiedy? – Naszą konwersację przerywa nam dzwonek. Bogu dzięki!

- Przepraszam, muszę już iść. – Zaczynam odchodzić, jednak odwracam się, aby nie wyjść na jakąś osobę. – Zgadamy się jeszcze. – Mówię i idę do klasy.

~*~

- Hej Luke. – Rzucam w stronę chłopaka, kiedy przysiadam się do stolika przy którym już siedzi. Chłopak podnosi na mnie wzrok i uśmiecha się.

- Hej Taiss, co tam u ciebie? – Odkłada telefon na stolik i skupia swoją uwagę na mnie.

- A bardzo dobrze. Wygrałam ten konkurs fotograficzny. – Chwale mu się, na co chłopak zaczyna klaskać.

-  Brawoo! – Mówi, jednak po chwili przestaje klaskać i patrzy na mnie uważnie. – Ale nie okłamujesz mnie, prawda? Nie chcę znowu wyjść na debila, tak jak ostatnio wkręciłaś mnie z tym, że niedaleko od naszej szkoły rozdają darmowe naleśniki. – Wybucham śmiechem kiedy przypominam sobie tą sytuację.

- To nie moja winna, że powiedziałeś o tym wszystkim, a potem razem z nimi poszedłeś szukać „darmowych naleśników”. – Ledwo mówię.

- Och, nie zapomnijmy jeszcze o tym, że musiałem im stawiać naleśniki, bo myśleli, że zrobiłem sobie z nich żarty. Było tam ponad piętnaście osób i przez ciebie zbankrutowałem. – Mówi i zaczyna się śmiać.

- Oj tam, przesadzasz.

- A więc, mówisz prawdę że wygrałaś ten konkurs? – Patrzy na mnie podejrzliwie.

- Oczywiście. – Mówię z dumom w głosie.

- Udowodnij.

- Hej kochani. – Odwracam się i widzę uśmiechniętą i lekko zmachaną Lilly.

- Hej. – Mierzę ją wzrokiem od góry do dołu.

- Co? – Pyta.

- Nic. – Uśmiecham się cwaniacko. – Miałaś wf, prawda?

-Taak, a co?

- Widać. – Zaczynam się śmiać, bo wiem jaką Lilly ma fobię by wyglądać jak najlepiej. A zwłaszcza po wf-ie.

- No bez jaj, serio? – Zaczyna uklepywać swoje włosy i poprawiać ciuchy. Czuje jak Luke kopie mnie pod stołem. Patrzę na niego zdezorientowana. Chłopak nachyla się w moim kierunku.

- Będzie teraz mnie męczyła czy dobrze wygląda, dzięki. – Syczy, po chwili jednak prostuje się i mówi do Lilly, że pięknie wygląda na co dziewczyna trochę się uspokaja, jednak co jakiś czas poprawia coś w swoim wyglądzie.

- A więc? – Rzuca w pewnym momencie Luke.

- A więc, co? – Pytam.

- Gdzie ten dowód, że wygrałaś konkurs.

- Nie dasz spokoju i nie uwierzysz mi na słowo, prawda?

- Prawa. – Chłopak kiwa głową i bierze łyk swojego napoju. Patrzę jeszcze przez chwilę z ochotą mordu na niego i wyciągam telefon. Szukam jeszcze przez chwilę odpowiedniej strony i pokazuje mu.

- Widzisz? Wygrałam. – Uśmiecham się, chłopak patrzy na mnie potem na Lilly i uśmiecha się.

- Moje gratulacje, czyli od teraz mogę powiedzieć wszystkim że wygrałaś konkurs. – Chłopak zaciera ręce, za co dostaje od Lilly po głowię. – Ała, za co? – Patrzy na nią i rozmasowuje sobie miejsce w które został uderzony.

- Po prostu się zamknij. – Mówi, a ja przybijam z nią piątkę. – Gadałaś już z Bradem? – Patrzy na mnie wyczekująco.

- A dlaczego miała by gadać z Bradem? – Pyta Luke, przeżuwając swoją kanapkę.

- Bo idzie z nim na randkę. – Ucina krótko Lilly. Chłopak podnosi głowę i patrzy to na mnie to na Lilly.

- Co robi? – Pyta jeszcze raz.

- Idzie z nim na randkę. – Powtarza Lilly. Luke przenosi swoje spojrzenie na mnie.

- Nie idziesz z nim na randkę. – Mówi bardzo poważnie, co jest naprawdę dziwne.

- Czemu ma z nim nie iść na randkę? – Ciągnie Lilly.

- Po prostu z nim nie idzie i już. – Chłopak wstaje ze swojego miejsca, zabiera swoją tackę z jedzeniem i wychodzi ze stołówki. O co tu chodzi?