3 - "Dlaczego Zack ma jechać z tobą?"

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą  nas, gdy nasze skrzydła zapomniały  jak latać. - Antoine de Saint-Exupéry

- Mamo – wchodzę do kuchni i podchodzę do blatu, o który po chwili się opieram. Kobieta przenosi na mnie swoje spojrzenie i uśmiecha się.

- Tak synku? – przez dłuższy czas się nie odzywam. Szukając w myślach słów, których mógłbym teraz użyć.

- Bo, mieliśmy się wyprowadzić dopiero za tydzień – zaczynam niepewnie, na co moja rodzicielka patrzy na mnie uważnie.

- I co związku z tym? – pyta w końcu kiedy znowu przez dłuższy czas się nie odzywam.

- Po prostu, chcę tam jechać wcześniej z Zackiem i chodzi tylko o to, czy jak byśmy teraz pojechali to czy mielibyśmy gdzie się zatrzymać? – kobieta przygląda mi się przez chwilę, po czym odwraca się i wraca do krojenia warzyw.

- Dlaczego chcesz jechać wcześniej?

- Myślę że możesz się domyśleć – po krótkiej chwili jednak dodaje – nie wytrzymam tu dłużej z ojcem, a jeżeli mogę jechać wcześniej to chętnie z tego skorzystam.

Moja rodzicielka nic się nie odzywa, mam wrażenie jakby zapomniała, że znajduje się z nią w tym samym pomieszczeniu, że w ogóle zadałem jej jakieś pytanie.

- Dlaczego Zack ma jechać z tobą?

- Dobrze wiesz, że to mój najlepszy przyjaciel. Zaproponował mi, że może mi pomóc z przeprowadzką, a ja chętnie jego pomoc przyjmę. Zresztą, nie uważasz że to będzie dla mnie lepsze? Zabiorę ze sobą swojego przyjaciela, który pomoże mi zaaklimatyzować się w nowym mieście i w nowym otoczeniu.

- Dobra, powiedzmy że ci wierze – odkłada nóż na blat. Jedną ręką podpiera się pod bok i odwraca w moją stronę. – Możecie jechać. Co prawda, nie wiem w jakim stanie jest teraz dom, ale podejrzewam  że wszystko powinno być już skończone. Kiedy chcecie jechać?

- Myślę, że gdyby była taka możliwość to już jutro? – miałem zrobić z tego zdanie twierdzące jednak pod jej spojrzeniem wyszło to bardziej jako pytanie. Kobieta kiwa głową na znak że rozumie.

- Dobrze, pojedziecie jutro. Ale skoro wy jedziecie jutro, ja przyjadę do Milwaukee dwa dni po waszym przyjeździe, czyli w piątek, jasne?

Muszę się zgodzić. Jak się nie zgodzę, powie że nie mogę jechać.

- Okej, rozumiem.

- Świetnie – kobieta uśmiecha się do mnie, po czym wraca do gotowania. – Przyjdź do mnie wieczorem to dam ci klucze do nowego domu i zapiszę adres – mówi. Kiwam głową na znak zrozumienia i wychodzę z kuchni. Kiedy znajduje się już w korytarzu wyciągam telefon i piszę do Zacka, aby poinformować go, że wszystko się udało i że ma się już pakować.

&

- Lilly! – krzyczę, kiedy zauważam dziewczynę, która idzie sobie obecnie korytarzem. Kiedy słyszy swoje imię odwraca się w każdą stronę, szukając osoby która ją woła. Podbiegam do niej.

- Jezu, Taiss. Nie strasz mnie! – mówi chwilę po tym jak szturcham ją w bok. 

- Oj tam – mówię i zaczynam się śmiać, po chwili jednak poważnieje. – Wiesz może o co chodziło Luke’owi? – pytam, kiedy kierujemy się w stronę wyjścia ze szkoły.

- Nie, nie mam zielonego pojęcia. Ten dupek unikał mnie od przerwy obiadowej! – Lilly mi się zbulwersowała. – Ale niech on tylko stanie mi na drodze to ja już sobie z nim porozmawiam.

- Lilly spokojnie – mówię w momencie, kiedy otwieram drzwi. Wychodzimy na świeże powietrzę, jejku jak ja uwielbiam to uczucie!

- Żadne spokojnie! – Lilly przywraca mnie na ziemię. – Ja się muszę dowiedzieć co ten dupek miał na myśli. Niby dlaczego nie możesz iść na randkę z Bradem? No i dlaczego mnie unikał cały dzień?

- Uspokój się – szturcham ją w ramię. Podchodzimy do mojego auta, patrzę zdezorientowana na Lilly, kiedy ona podchodzi na miejsce pasażera.

- No co? – pyta kiedy wyczuwa mój wzrok.

- Co ty robisz? Czemu nie idziesz do swojego samochodu?

- Przyjechałam dzisiaj z Luke’m, ale ten buc mnie wkurzył, więc jadę z tobą – otwiera sobie drzwi i wsiada do auta. Jeszcze przez chwilę stoję w szoku, jednak po chwili się ogarniam i wsiadam do środka. W końcu to Lilly, powinnam się przyzwyczaić.

~*~

- Zostajesz w samochodzie czy idziesz ze mną? – pytam dziewczyny, kiedy zatrzymuje samochód pod przedszkolem. Dziewczyna wrzuca swój telefon do torby i przenosi swoje spojrzenie na mnie.

- No oczywiście że idę z tobą – odpina swoje pasy – w końcu tak dawno nie widziałam mojego bohatera – mówi przy okazji zmieniając głos, co naprawdę dziwnie brzmi.

- Dobra, jak chcesz – wysiadam zaraz po niej z samochodu.

- Myślisz że stęsknił się za mną? – pyta Lilly, kiedy wchodzimy przez drzwi.

- Wątpię, nie wspominał nic o tobie – dziewczyna nadyma policzki i uderza mnie w ramię.

- Jak możesz? Przynajmniej mogłaś mnie okłamać, że od czasu do czasu mówi coś o mnie.

- Nie mogę – kręcę głową.

- Możesz.

- Czyli co? Od dzisiaj mam cię okłamywać? – patrzę na nią. Dziewczyna kiwa głową twierdząco.

- Tak! Znaczy nie... Ugh! Mogłaś mnie okłamać pod tym względem, no wiesz, że się stęsknił za mną – mówi po czym obie wybuchamy śmiechem.

- Taiss! – odwracam się kiedy słyszę jak ktoś mnie woła. Przy oknie po drugiej stronie pomieszczenia stoi Brad.

- Hej! – mówię kiedy go zauważam, Lilly odwraca się zaraz po mnie, kiedy zauważa kto tam stoi uśmiecha się cwaniacko. – Znowu przyszedłeś po kuzyna? – pytam kiedy chłopak podchodzi do nas.

- Tak, dokładnie. A ty znowu po brata?

- Tak dokładnie – powtarzam jego słowa. Stoimy tak i patrzymy na siebie przez dłuższą chwilę, jednak Lilly przerywa nam to chrząkając cicho.

- Och, właśnie, Brad to jest Lilly, Lilly to jest Brad – przedstawiam ich sobie.

- Hej, miło mi cię poznać – Brad uśmiecha się do Lilly i podaje jej swoją dłoń. Śmiać mi się chcę kiedy Lilly trochę spanikowana podaje mu swoją.

- Tak, ciebie również miło mi poznać – posyła mu delikatny uśmiech, po chwili jednak odwraca się w moim kierunku. – To  wy może sobie tutaj porozmawiajcie, a ja pójdę po Kievina, co?

- Okej, jasne – mówię, chociaż za bardzo nie podoba mi się ten układ. Lilly odchodzi od nas zostawiając nas w ciszy. Spoglądam na Brada, który cały czas na mnie patrzy.

-Więc zostaliśmy sami – zaczynam jakoś.

- Tak – odpowiada. – Więc może teraz uzgodnimy kiedy odbędzie się nasza randka, co? – podchodzi do mnie bliżej. Dzieli nas naprawdę mała odległość.

- Okej – odpowiadam lekko speszona jego bliskością – co powiesz na sobotę? – pytam. Chłopak robi minę jakby się zastanawiał, po czym uśmiecha się do mnie.

- Mi pasuje – mówi – ale nie powiem do soboty jeszcze daleko. Długo będę musiał czekać – robi smutną minę.

- Och, na pewno dasz radę i wytrzymasz – uśmiecham się do niego i klepię go po ramieniu.

- Będę musiał – odwzajemnia mój uśmiech.

- A teraz wybacz, ale pójdę już do Lilly.

- Jasne, nie ma sprawy. Miło było cię zobaczyć Taiss, w takim razie do zobaczenia jutro w szkole.

- Pa Brad! – mówię i oddalam się w poszukiwaniu Lilly i Kevina.

Znajduje ich w szatni, gdzie Lilly pomaga Kevinowi się ubrać. Podchodzę do nich.

- Hej łobuzie – tarmoszę jego fryzurę, chłopak patrzy na mnie „groźnym” spojrzeniem co w rzeczywistości jest bardzo słodkie.

- Zostaw – mówi obrażonym tonem i ściąga moją rękę z jego głowy. Zdezorientowana patrzę na Lilly na co ta, tylko wzrusza ramionami.

- Co jest chłopie? – kucam przy nim i przyglądam się mu uważnie.

- Znowu rozmawiałaś z tym chłopakiem i zapomniałaś o mnie – krzyżuje swoje ręce i odwraca się do mnie. Próbuje powstrzymać śmiech, on jest taki słodki.

- Hej – odwracam go w swoją stronę i podnoszę jego podbródek tak, aby patrzył na mnie. – Nie zapomniałam o tobie, po prostu Lilly po ciebie przyszła bo się bardzo za tobą stęskniła i chciała się z tobą pierwsza zobaczyć – chłopak patrzy na mnie z lekkim niedowierzeniem jeszcze.

- Naprawdę? – pyta.

- Naprawdę – przytakuje mu. Kevin nic nie odpowiada tylko przytula się do mnie. – Wszystko już w porządku? – pytam kiedy odsuwa się ode mnie.

- Tak  - odpowiada z uśmiechem na twarzy, zabiera swoją zabawkę którą miał dzisiaj w przedszkolu, a my idziemy zaraz za nim.

- Nie ładnie tak kłamać – słyszę jak szepcze do mnie Lilly, spoglądam na nią.

- No co? Powiedziałam mu tylko w połowie prawdę. Przecież naprawdę chciałaś się z nim spotkać.

- No dobra, niech ci będzie – przytakuje mi Lilly.

&

- Andy – przewracam oczami i po raz któryś już dzisiejszego ranka spoglądam na swoją rodzicielkę.

- Tak?

- Obiecaj mi, że będziecie na siebie uważać i nie zrobicie niczego nie odpowiedniego – przewracam oczami, znowu.

- Mamo, prosiłaś mnie o to już dzisiaj chyba z tysiąc razy.

- Nie szkodzi. Po prostu mi obiecaj.

- Niech się pani nie martwi. Dopilnuje żeby niczego nie popsuł – Zack podchodzi i zarzuca na moje ramię swoją rękę przy okazji szczerząc się do mojej mamy.

- Zack, proszę cię. Przecież wy razem coś zawsze psujecie – chłopak łapie się za serce gdy to słysz i udaje że słowa mojej rodzicielki go zabolały.

- No wie pani co! Jak pani może tak mówić?

- Normalnie, znam cię od dziecka i wiem, że gdy wy jesteście razem to nie jest to zbyt dobre połączenie – spoglądamy na siebie i wybuchamy śmiechem.

- Oj tam! Przesadza pani!

- Ja z niczym nie przesadzam! Ja mówię prawdę! Nie pamiętacie już, jak wzięliście jakiegoś małego dzieciaka z sąsiedztwa i owinęliście go w papier toaletowy, bo chcieliście mieć swoją własną mumię? – wszyscy razem wybuchamy śmiechem na to wspomnienie.

- Mamo, ale to było dawno i nieprawda!

- Nieprawda? Do dziś pamiętam jak matka tego dziecka przyszła zdenerwowana do mnie na skargę!

- Oj tam! – mówię – Dobra, my musimy już iść – patrzę na mamę. – Dasz sobie radę, prawda? – Kobieta kiwa głową na „tak” i podchodzi do mnie aby mnie przytulić. Odwzajemniam jej uścisk i przyciągam ją mocniej do siebie.  – Spotkamy się w piątek, pamiętaj że cię kocham – szepcze jej do ucha.

- Ja ciebie też synku – klepie mnie delikatnie po plecach.

Kiedy odsuwam się od mojej rodzicielki podchodzi do niej Zack i rozkłada ręce. Łapię ją w niedźwiedzim uścisku i przysuwa do siebie bardzo mocno.

- Do zobaczenia w piątek pani Scarlett. Mam nadzieje że nie będzie się pani nudziło bez nas.

- A ja mam nadzieje że wy nie będziecie się nudzić beze mnie! – odpowiada mu, na co Zack mówi do mnie niemo nad jej głową „na pewno”. Uśmiecham się na to.

~*~

- Nienawidzę latać samolotem! Nienawidzę! – Zack powtarza to, odkąd wyszliśmy z lotniska. Czyli jakieś pół godziny temu. No albo trochę więcej. Wysiadamy z taksówki, która przywiozła nas pod mój nowy dom. Jakoś nie mam ochoty wysiadać i go zobaczyć, ale z drugiej strony nie mam też ochoty zostawać w tej taksówce która nie pachnie zbyt ładnie.

- Przestań marudzić i chodź – klepie chłopaka w ramię i wychodzę z samochodu. Podchodzę do bagażnika i wyciągam z niego walizki. Po chwili dołącza do mnie Zack. W dalszym ciągu marudzi coś pod nosem ale go nie słucham. Wyciągam z kieszeni kartkę, na której mama zapisała mi adres, rozglądam się dookoła szukając odpowiedniego numeru. Kiedy w końcu go znajduje, zaczynam kierować się w kierunku domu, a  Zack idzie za mną kopiąc jakiś kamyk. Kiedy zatrzymuje się przy furtce  podnosi głowę i zaczyna gwizdać.

- O cholera! To na pewno twój dom? – spogląda na mnie.

-Taki adres mam napisany na kartce – mówię mu.

- Pokaż – nie wierzy mi, no oczywiście że mi nie wierzy.

- O cholera, twój ojciec naprawdę zaszalał! – mówi, kiedy kończy piąty raz sprawdzać adres.

- Ta, ale wolałbym chyba, żeby aż tak bardzo nie szalał - mamroczę pod nosem.