21 - "I dobrze! Miałaś słyszeć!"

      „Wszystko czego pragniesz jest po drugiej stronie strachu” ~Jack Canfield 

Dzień w szkole mija mi szybko i prawie w ogóle nie męcząco. Co nie znaczy jednak, że nie zmęczę się umysłowo w domu. Dzisiaj chyba nauczyciele pobili rekordy w zadawaniu prac domowych. Czasami mnie to zastanawia czy robią to specjalnie, czy cieszy ich fakt z tego że musimy spędzać czasami wiele godzin nad tymi zadaniami i nie mamy czasu na nic innego? Jeśli tak, to nie ładnie z ich strony.

Wkładam do szafki książki których nie potrzebuje i zabieram te które będą mi potrzebne, wyciągam bluzę z szafki i przerzucam ją przez ramię. Nie mam zamiaru jej ubierać skoro na dworze świeci słońce i jest dzisiaj strasznie gorąco. Nie jestem przecież wariatką żeby to robić. Wyciągam telefon aby sprawdzić godzinę. Telefon pokazuje mi że jest kilka minut po drugiej, Andy powinien już być. Znaczy, o ile nie okazał się chujem i mnie oraz Kevina nie wychujał. Myślę, że byłby do tego zdolny. Ba! Jestem o tym święcie przekonana.

- Taissa, Taissa! – Lilly łapie mnie za ramię, spoglądam na jej zmęczoną twarz. Wygląda jakby przebiegła maraton, ale nie powiem jej tego.

- Stało się coś? – niepokoje się. Niewiele razy w całej naszej przyjaźni z Lillą były momenty kiedy Taissa aż tak goniła mnie. Co prawda często mnie goniła, ale nie aż tak.

- No jak to? Już zapomniałaś? – dziewczyna robi zabawną minę, której nie potrafię opisać. Po prostu tę minę potrafi zrobić tylko Lilly i ona należy do niej. Patrzę na nią wyczekująco. – No miałaś mnie poznać z Andym, halo! Już zapomniałaś? – klepie się w czoło otwartą dłonią. No tak, zapomniałam.

-Oczywiście że nie zapomniałam! – bronię się, chociaż wiem, że to nic nie da. Lilly zbyt dobrze mnie zna, aby dała się nabrać.

- Tak, tak – ucina Lilly. Kierujemy się w stronę wyjścia, kiedy przypomina mi się sytuacja ze stołówki.

-A właśnie, co tam u Lukea? – dziewczyna posyła mi wściekłe spojrzenie.

- Nawet mi o  nim nie przypominaj – kręcę głową śmiejąc się. Ocho, musiało być ciekawie.

-Dlaczego? – drążę.

- Ten kretyn jest zazdrosny o Andyego, rozumiesz? – tak szczerze to nie. W sumie, gdybym była na miejscu Lukea to chyba też byłabym zazdrosna o swoją dziewczynę, która tak bardzo podnieca się gdy słyszy coś, albo widzi coś związanego ze swoim idolem.

- Lilly, po prostu musisz zrozumieć, że on cię kocha i jest po prostu o ciebie zazdrosny – tłumaczę.

- Nie, powinien szanować to…

- Nie, Lilly, nie rozumiesz. On cię kocha i jest po prostu zazdrosny, kiedy ekscytujesz się na widok innego kolesia. Powinnaś go zrozumieć, w końcu zachowujesz się tak samo w stosunku do niego, kiedy jakaś dziewczyna próbuje go poderwać – Lilly przystaje na chwilę, myśląc nad czymś bardzo mocno.

- Taissa?

- Tak?

- Przepraszam, ale mam coś do załatwienia. Zapoznasz mnie z Andym innym razem, dobrze? – nie czekając na moją odpowiedź, dziewczyna wraca w głąb szkoły. Szczerze mówiąc, zaskoczyła mnie. Nie spodziewałam się, że zrezygnuje z poznania tego głąba, ale cóż, widać moja przemowa się przydała i w końcu się pogodzą. Nie lubię kiedy są ze sobą skłóceni. I nie, to wcale nie to, że jestem taką dobrą przyjaciółką która dba o ich godzenie się. Po prostu zawsze, kiedy są pokłóceni to wykorzystują mnie, jako listonosza który musi przekazywać wiadomości.

- Dłużej się nie dało? – tak, tak właśnie Andy wita się ze mną. Ignoruje go i podchodzę do drzwi pasażera. Otwieram je i wsiadam do środka. Andy robi to samo. Nie odzywając się do siebie ruszamy ze szkolnego parkingu. Jestem tak bardzo zmęczona, że jedyne o czym marze to pójście spać. Opieram się o szybę i spoglądam na widoki jakie pojawiają się przed moimi oczami.

-Wszystko ok? – spoglądam kątem oka na Andyego. Zaskoczył mnie tym pytaniem, ale staram się tego nie pokazywać.

- Taa, po prostu zmęczona jestem – odpowiadam i jak na zawołanie zaczyna ziewać. Poprawiam się w siedzeniu i nawet nie wiem kiedy zasypiam.

&

Taissa śpi kiedy znajdujemy się już przed przedszkolem. Bije się sam ze sobą czy ją budzić czy nie, ale szczerze powiedziawszy nie mam ochoty tego robić. Kiedy nic nie mówi jest tak pięknie. Wychodzę z samochodu i nawet nie staram się być cicho. Jeśli się obudzi, trudno. Jeśli nie, lepiej dla mnie. Wchodzę do budynku i znowu czuje spojrzenia na mojej osobie. Podobno jestem osobą publiczną, podobno powinienem się do tego przyzwyczaić, podbno…

Wchodzę do odpowiedniej sali i kiwam głową w stronę opiekunki. Kobieta kiedy mnie zauważa od razu do mnie podchodzi.

- Dzień dobry, ja przyszedłem odebrać Kevina  - mierzy mnie wzrokiem, co nie jest komfortowe dla mnie.

- Nie kojarzę pana.

- Tak, cóż, dzisiaj pierwszy raz przychodzę go odebrać – tłumaczę.

- Przykro mi, nie mogę oddać Kevina w pana ręce, zwłaszcza że pana nie znam i nie zostałam poinformowana przez prawnych opiekunów, że dzisiaj odbierze Kevina ktoś inny – kurwa mać.

- Proszę mi wierzyć, że nie jestem żadnym zboczeńcem ani pedofilem. Jestem znajomym jego siostry, która śpi w samochodzie.

- Skoro pani Taissa jest tutaj, to chyba może sama przyjść, prawda? Przykro mi, ale nie mogę oddać dziecka w pana ręce – zaczynam się denerwować. Zaczynam się, kurwa, coraz bardziej denerwować.  Odwracam się na pięcie i kieruje się do wyjścia. Ta kobieta, zdecydowanie jej nie polubię, działa mi na nerwy.

&

Z mojego słodkiego snu wybudza mnie szarpnięcie i gwałtowne otworzenie drzwi z mojej strony. Spoglądam zaspanym wzrokiem na winowajcę. Na pierwszy rzut oka widać już że jest zdenerwowany. Nie mam pojęcia, kiedy dojechaliśmy, ani co mogło go aż tak zdenerwować.

- Musisz iść po swojego brata, bo mi nie chcieli go dać. Musisz im też powiedzieć, żeby następnym razem mógł go normalnie wziąć- z tego co widzę, mówi całkiem serio, co mnie śmieszy.

- Pojebało cię? Nie ma mowy, żebym im powiedziała że mogą ci dać Kevina – zdenerwował mnie.

- Bo co?

- Bo nie- ucinam. Wysiadam z samochodu i przechodzę koło niego. Kiedy to robię, słyszę jak Andy mamroczę pod nosem „kobiety”. Odwracam się w jego stronę.

- Słyszałam to – zakładam ręce na biodra i patrzę na niego zła.

- I dobrze! Miałaś słyszeć! – odkrzykuje mi. Kręcę głową. Zdaje sobie sprawę że zachowujemy się jak małe dzieci, co jest trochę żałosne.

-Idziesz czy nie idziesz? Przypominam ci, że Kevin chciał żebyś to ty po niego przyszedł a nie ja!

-Idę – odpowiada krótko i wyprzedza mnie. Otwiera przede mną drzwi wejściowe co wydaje mi się podejrzane.

&

Ta sama kobieta, która nie pozwoliła mi wcześniej zabrać Kevina, spogląda na mnie i Taisse kiedy pojawiamy się przy drzwiach. Podchodzi do nas, na jej twarzy pojawił się uśmiech, który ewidentnie skierowany jest do Taissy a nie do mnie.

- Dzień dobry – Taissa wita się z tą kobietą.

- Dzień dobry Taissa, jak się masz?- pyta uprzejmie.

-Dziękuje, dobrze, a pani?

- Również, dziękuje – przewracam oczami, na tą ich żałośnie sztuczną uprzejmość. Naprawdę, nie da się tego słuchać.  Obejmuje Taisse w pasie i przysuwam ją do siebie bardziej, co powoduje zaskoczenie i zdezorientowanie na twarzy Taissy, natomiast ja uśmiecham się do kobiety, którą już zdążyłem nie polubić.

- Co…co ty..- przerywam Taisse, aby nie mogła dokończyć.

- Jako że jestem chłopakiem Taissy, to chcieliśmy powiedzieć, że od czasu do czasu ja również będę odbierał Kevina. Mówimy to teraz, żeby nie było później żadnej nieścisłości. Prawda kochanie? – spoglądam na Taisse wymownie. Dziewczyna jest tak zaskoczona, że nie wie co ma zrobić.

- Czy musimy coś podpisać albo coś innego? – pytam odwracając uwagę kobiety, która patrzy na nas uważnie, od Taissy.

- Nie, za chwilkę wpiszę po prostu pana na listę osób, na której znajdują się osoby które odbierają Kevina. Zrobię to, oczywiście tylko wtedy, jeśli Taissa wyrazi zgodę, Taissa? – cóż, Taissa jest tak zdezorientowana że nie wie co ma zrobić i tylko przytakuje głową. Zabawne.  Kobieta kiwa głową i odchodzi od nas, aby jak podejrzewam wpisać mnie na listę. 

___________________________________________

Rozdział pojawia się z opóźnieniem, ale niestety nie miałam czasu w tygodniu. Mimo wszystko, mam nadzieje, że będzie się Wam podobać. 

Miłego tygodnia! ^,^