12 - "Stary, gdzie Taissa idzie?"

Nie walcz z idiotami, mają przewagę liczebną ~ Paulo Cohelo 

Chłopak wprowadza mnie do swojego pokoju, przynajmniej takie mam wrażenie, że to jego pokój. Rozglądam się po nim. Szczerze? Sądziłam, że będzie jakoś bardziej „atrakcyjny”, a tak naprawdę on nie wyróżnia się niczym. Wzdycham i siadam na krześle. Jestem trochę zawiedziona. Skoro już tu jestem, to liczyłam, że może uda mi się znaleźć coś kompromitującego na niego, no ale niestety…

- Wygodnie ci? – po pokoju rozchodzi się głos Andyego.

- Nie za bardzo, mógłbyś zmienić na bardziej wygodne to krzesło – klepie po oparciach mojego siedliska.

- Cieszę się, że jednak nie jest ci wygodnie – co? Jak on… Chcę rzucić chłopakowi swoje oburzone spojrzenie, jednak nie jestem w stanie, gdyż na mojej twarzy ląduje jego koszulka. Spoglądam zdezorientowana na przedmiot, który mnie „zaatakował” oraz na osobę która się do tego przyczyniła. Tak trochę, nie mogę chyba oddychać. On stoi tu, przede mną bez koszulki i nie powiem, ale brzuch ma ładnie zrobiony. Przygryzam delikatnie wargę i cichutko wzdycham. Chuj z niego. – A teraz możesz wziąć tą koszulkę i iść do łazienki i ją wyczyścić – chłopak puszcza do mnie oczko. Przewracam na niego oczami i do niego podchodzę. Stoję naprzeciwko niego, bardzo blisko.

- Z wielką chęcią – odpowiadam, przez mój ton głosu da się wyczuć jad. – Tylko z łaski swojej, pokaż mi, gdzie masz łazienkę – na twarzy Andyego pojawia się ledwo widoczny uśmieszek.

- Drzwi naprzeciwko – wskazuje palcem, a ja podążam za nim wzrokiem. Wow, ma łazienkę w pokoju. No ale, mogłam się tego spodziewać po nim.

-Dzięki – rzucam i kieruje się w stronę drzwi, które przed chwilą mi pokazał. Słyszę, jak chłopak idzie za mną. Naprawdę, sądziłam, że chociaż tutaj będę miała chwilę spokoju. Wchodzę do pomieszczenia, które okazuje, się że jest prawie takiej samej wielkości jak pokój z którego tutaj przyszłam. A wspomniane wcześniej pomieszczenie jest naprawdę duże, o ile słowo duże jest odpowiednie na opisanie go.

- Gdzie masz jakieś środki czyszczące? – pytam będąc dalej w szoku. Chłopak wskazuje na szafkę, która jest naprawdę wysoko. A jak już wiadomo, ja do osób najwyższych, niestety, nie należę. Wzdycham. Dzisiaj, chyba wszystko jest na przekór mnie. Staje na palcach i podpieram się szafki, która stoi na ziemi, jednak moje próby dalej nie są wystarczające. Kiedy już prawie się poddałam i miałam poprosić tego dupka o pomoc, czuje jak jakieś ręce oplatają mnie w pasie i sięgają po przedmioty które potrzebuje. Kiedy poczułam jak czyjeś dłonie mnie oplatają w jednej chwili stałam się jak sparaliżowana, a za chwilę byłam zła na Andyego. No bo przecież kto inny mógłby to być? Moje zdziwienie było ogromne, kiedy się odwróciłam i zauważyłam, że za mną nie stoi Andy, tylko jakiś obcy mi chłopak. W jednej chwili ogarnęła mnie panika. Kto to do kurwy nędzy jest?! Wyrwałam się z jego uścisku i uciekłam w drugi kąt pomieszczenia.

- Hej, spokojnie! – miły ma głos. – Nie zrobię ci krzywdy! Nawet nie miałem tego w planie, po prostu chciałem ci pomóc – chłopak przeczesuje swoje włosy i rozgląda się po łazience. 

- Kim jesteś? – udaje mi się w końcu powiedzieć. Chłopak wypuszcza z ust powietrze, mam wrażenie, że je wstrzymywał przez cały czas.

- Jestem przyjacielem tego gościa – wskazuje na Andyego, który akurat wchodzi do łazienki. Spogląda na nas zaskoczony, chyba nie spodziewał się takiego widoku. Jego kolega, który stoi zdezorientowany i nie wie co ma zrobić i ja, stojąca w drugim końcu łazienki, wystraszona.

- Co tu się dzieje? – pyta Andy, kiedy zatrzymuje się koło swojego przyjaciela.

- Niechcący wystraszyłem ci koleżankę – wskazuje na mnie. Andy spogląda na mnie zaciekawionym wzrokiem po czym wzrusza ramionami.

- No i co? – no i co? Phi, bezczelny.

- Andy nie bądź taki bezduszny -  chłopak klepie po ramieniu tego chuja i odwraca się do mnie. – A tak w ogóle to jestem Zack – podchodzi do mnie i wyciąga w moim kierunku swoją dłoń. – Miło mi cię poznać, Taissa, prawda? – odwzajemniam jego uścisk i się delikatnie uśmiecham. Skąd do jasnej cholery on mnie zna?

- Ta, ciebie również – odpowiadam niepewnie.  

-A więc, mogę wiedzieć po co są ci potrzebne te rzeczy? – Zack pokazuje na butelkę ze środkiem czyszczącym którą trzymam w dłoni. Przenoszę na nią swoje spojrzenie, a później na Andyego.

- Będzie czyścić moją bluzkę, ale nie ważne – odpowiada za mnie ten dupek. – Zack, chodź zapalić, a ona niech robi swoje – mówi to tak jakbym była jego gosposią. A kurwa z tego co mi wiadomo, to nią nie jestem i nie mam zamiaru być!

Andy łapie swojego kumpla za ramię i wychodzą z pomieszczenia w którym ja ciągle się znajduje. Wychodząc zamknęli za sobą drzwi. Jakby obawiali się, że będę ich podsłuchiwać. Och, mogą być spokojni. Nie mam takiego zamiaru!

Nalewam do wanny wody. Tak, mam zamiar wyprać mu tą koszulkę! Ale to będzie ostatnia rzecz w życiu, jaką dla niego piorę!

&

- Stary, co ona tutaj robi? – to jest pierwsze pytanie, jakie Zack zadaje, kiedy jesteśmy już na balkonie i opieramy się o balustradę. Przenoszę na niego swój wzrok.

-Dokładnie to co powiedziałem wcześniej w łazience. Pierzę mi koszulkę.

- Ale dlaczego?

- Bo przez nią jest w takim stanie. – Nie wiem co chcę powiedzieć mi przez swój wzrok, ale jest straszny. – Nie patrz tak na mnie! – szturcham go w ramię, aby przestał. Nie słucha.

- Jesteś pojebany? – zadając to pytanie jest poważny.

- Tak? – za bardzo nie wiem jak mam odpowiedzieć na to pytanie.

- To dobrze, że chociaż o tym wiesz – jest zdenerwowany. A to bardzo rzadki widok. Wyciągam po kryjomu swój telefon. – Przyprowadzasz do domu dziewczynę, o której mi gadałeś jakiś czas temu i co robisz? Każesz jej prać swoją koszulkę?! Czy ty jesteś… - przerywa, rozproszony przez widok flesza z mojego telefonu.

- Co ty robisz? – uśmiecham się głupio.

- Wiesz, bo ciebie naprawdę bardzo rzadko można zobaczyć kiedy jesteś zły, więc chciałem mieć pamiątkę –uśmiecham się jak debil, dumny z tego co zrobiłem.

- Ty chory pojebie. Ciebie powinni gdzieś zamknąć. Myślisz, że jak zgłoszę to na policję, to coś z tym zrobią? – wrócił mu humor. Szybko.

- Jak chcesz to ciebie mogę gdzieś zgłosić – odgryzam mu się tym samym.

- Idź do niej! – burczy pod nosem tak, że ledwo go rozumiem.

- Po co?

- Po jajco! Idź już! – wpycha mnie do pokoju. Spoglądam jeszcze raz na niego jak na debila i zrezygnowany zaczynam kierować się do środka. Chyba nigdy nie zrozumiem tego gościa.

Staje w framudze drzwi od łazienki i przyglądam się Taissie jak czyści moją koszulkę. Czy mam jakieś wyrzuty sumienia przez to, że każe jej czyścić swoje rzeczy? Zdecydowanie nie. Czy jestem chujem? Być może. 

Dziewczyna chyba w końcu zauważa moją obecność, bo spogląda w moją stronę i nie jest zaskoczona moim widokiem.

- Długo jeszcze ci to zajmie? – tak, to pytanie wydobywa się z moich ust.

- Już kończę, właściwie to już skończyłam tylko powiedz mi gdzie mam ci to powiesić aby to wyschło? – wskazuje jej palcem na suszarkę która stoi za nią. Spogląda na nią, po czym bez słowa rozwiesza tam moją koszulkę.

- Okej, skończyłam więc będę się już zbierać. Nie musisz mnie odprowadzać – mija mnie w przejściu. Skoro nie muszę jej odprowadzać to nie mam takiego zamiaru rozsiadam się wygodnie na swoim łóżku i włączam telewizor. To było by zbyt piękne, gdybym miał chociaż chwilę spokoju, prawda? Do mojego pokoju wpada Zack.

-Stary, gdzie Taissa idzie?

- No do domu, a gdzie ma iść?

- To dlaczego ty tutaj siedzisz?

- A dlaczego nie? – boże, niech on w końcu powie czego chcę.

- Masz iść za nią – rzuca we mnie morderczym spojrzeniem. – Jest już późno i nie wiadomo co może się stać, a dziewczyna nie powinna chodzić o tak późnej porze sama.

- Och, pierdolenie, jak się tak bardzo o nią martwisz to dlaczego sam nie pójdziesz jej odprowadzić?

- Andy….

- Nie, Zack. Nigdzie nie idę – to jest moje ostatnie słowo w tej sprawie.

&

Ten człowiek naprawdę ma coś nie tak z głową. Jak on może wykorzystywać tak obcych ludzi? Rozumiem, nie darzymy się jakąś sympatią, ale nie wykorzystuje się tak obcych ludzi, prawda? Chyba właśnie tym różnią się bogaci ludzie od tych zwykłych, przeciętnych.  Spoglądam jeszcze raz na dom tego kretyna. Ten dom zdecydowanie nie przypomina domu. Wygląda jak jakiś pałac. Ciekawe, czy mi kiedykolwiek uda się zarobić na taki dom. Pewnie nie…

- Taissa! – zatrzymuje się, kiedy słyszę swoje imię. Odwracam się w stronę którą ktoś mnie wołał. 

_____________________________________

Ach, długo mnie tu nie było! Czy chcę się tłumaczyć z mojej nieobecności? Myślę, że powinnam, ale wytłumaczę to w wielkim skrócie! W moim życiu, pojawiły się nowe rzeczy którymi chciałam się zająć lub przynajmniej ich spróbować. Większą część już  spełniłam, zrealizowałam, ale jeszcze kilka mi zostało. ;) Mniej więcej, własnie dlatego na blogu nic się nie pojawiało. 

Mamy już wakacje, a więc powinniśmy z nich jak najbardziej korzystać, a nie cały czas siedzieć przed komputerem! Więc, moi drodzy, zapraszam na świeże powietrze! Wyjdźcie, popatrzcie na świat, bo czasami naprawdę jest piękny! ;) 

Dziękuje wszystkim osobą, które wypełniły ankietę, na pewno postaram się, aby rozdziały były dłuższe. 

A więc tak, kochani, oficjalnie tutaj wracam, jednak nie mogę obiecać, że rozdziały będą się pojawiać jakoś regularnie. Mam jeszcze do załatwienia trochę rzeczy w sierpniu, więc nie wiem jak to będzie. Więc proszę Was jeszcze o trochę cierpliwości. 

Za wszystko przepraszam i dziękuje! ^,^